not-like-u

...i chuj z moich marzeń.

Czuję się źle. Trudno jest walczyć ze stałym zniechęceniem, które z dnia na dzień rosnie w siłę. Coraz więcej siebie muszę wkładać w pokonywanie własnych przecież słabości. Nieokreślona pustka dławi każdą moją myśl o lepszym dniu. O szukaniu sensu. O tym, że może jutro, może... wydaży się coś takiego co da mi chęć do przeżycia kolejnego dnia właśnie tak jak powinnam. Tylko... czy wiem jako powinnam? Czy to, że będę miała kurat ochotę do nauki, do pomagania starym i do wielu innych rzeczy, czy to jest właśnie w ł a ś c i w e? Czy tego chcę? Nie ma możliwości życia w zgodzie ze sobą i w zgodzie z konwenansami. One same już na początku wykluczają jakiekolwiek porozumienie ze swoim ja. Ciągłe wyobcowanie przyświeca każdej nowej decyzji. Rzeczywistość przyzwyczaja nas do tego, że im doskonalsza staje się refleksja tym bardziej niemożliwa jest zemsta otoczenia. Więc buduje się mur pomiędzy tym co muszę, co chcę a zwłaszcza co powinnam...  i ja już nie jestem w stanie go zburzyć. Już teraz. Zniechęcona.

To wszystko nie jest łatwe. Z każdym dniem wydaje się coraz bardziej obce, skomplikowane, trudne... Za trudne. A ja jestem tylko ze sobą. Nie wyrabiając już na zakrętach trzeba chwilami zwolnić tempa. A może właśnie docisnąć gaz do dechy, tak żeby naprawdę choć raz zachłysnąć się swoim istnieniem. Nie można. Nie myśleć co będzie dalej. To jakoś samo przychodzi, nasuwa się właśnie wtedy kiedy swoją modlitwą próbuję odepchnąć ciemność. Ona już nie zalega wokół mnie. Już nie jestem taka mała, już wiem że mogę więcej. I nawet to poczucie nie jest takie jak myślałam kiedyś, powoli osuwam się na granice egoizmu. Coraz bardziej zatracam się w sobie. Poczucie aliencji rośnie we mnie nieubłaganie. A ja rosnę z nim. I wciąż przyświeca jedna idea...

Jestem lepsza?

po co...

------------------------------------------

żeby się pokazać od zupełnie innej strony?