skoczyć.

Czy naprawdę AŻ TAK trzeba się starać, żeby nadążyć za wszystkim? Dając z siebie wszystko, tracę swoje ja. Zgubione, gdzieś pomiędzy zdaniami, słowami skierowanymi do ciebie, do nich wszystkich. Słowami, które echem nadal odbijają się w mojej świadomości. Moimi słowami, waszymi, naszymi. Wystarczy. Znajdźmy się wreszcie w tym odpowiednim miejscu, tylko ty i ja. I  pomilczmy. Bądźmy chociaż przez chwilę tylko dla siebie. Tego potrzebuję. Bo nie łatwo jest starać się kiedy widmo porażki nadaje kompozycji tytuł. Każdą przeszkodę zostawiam za sobą. Pokonuję ale tak naprawdę tylko omijam, świadomie wybieram dłuższą drogę bo boję się skoczyć. Raz w życiu się odważyć... maksymalnie spiąć swoje siły i zrobić to szybko, nawet jeśli dużym kosztem... Już czas, zdaje się. Póki co otwieram wino, sama. Milczę. Dla siebie.